क्याबिन न. ६०७
अस्पताल क्याबिनका सात महिना । रुपाको अहिले सातौँ महिना बितरहेको छ ,एउटा अस्पतालको क्याबिन कोठामा । ६०७ नम्बर कोठा । उनको जीवनको अबिस्मणिय अंक हुन्छ शायद । यी उनका संघर्षका दिनहरु हुन् । अस्पताल घरजस्तै महसुस गर्न थालिसकेकी छन् उनले । अस्पतालका सैयासँग अनौठो सम्बन्ध गाँस्न पुगिसकेकी छन् रुपाले । । अनौठो किन भन्दा प्रिय नहुँदा पनि प्रिय हुन पुगेको सम्बन्ध । उनीसँग अरु उपाय पनि त छैन प्रिय नमानी । सधैंजस्तो उनका छालाले स्पर्श गरेका छन् । मायालु हातहरुको मात्र हैन ।स्प्रिटको चिसो स्पर्श र सुइको तीखो घोचाइ पनि छन् । औषधी दिन र रगत जाँच गर्न अनगिन्ती स्पर्शहरु । सुइ दिने सिस्टर र डाक्टर त मायालु नै मान्छिन् । सुइको तिखोपनालाई दोष दिन्छिन् । कुनै सुइ सिधै नशामा, कुनै मासुमा त कुनै छालामा । सयौँ सुइहरु परिसकेहोलान् । कति त ढाडमा पनि । नसा नभेटिँदा धेरै पटक घोच्नुपरेको पनि छ । त्यसको खलपात्र घोच्ने ब्यक्ति हो कि सुइ हो । वा आफ्नै शरीर भन्ने कुरामा अन्योल मान्छिन् रुपा । जे होस् म पनि कहिलेकसो उनको सुइको कथाको एउटा खलपात्र हुन पुगेको छु
